چه افراد و سازمان‎‌هایی نقش اصلی و کلیدی را در صنعت بهداشت و درمان برعهده دارند؟

در این مطلب نگاه عمیقی بر بعضی از فاکتورها و عناصر سازنده اصلی سیستم  بهداشت و درمان خواهیم داشت. پس با ما همراه باشید تا به پاسخ سوال اینکه چه افراد و سازمان‎‌هایی نقش کلیدی و اصلی را در صنعت بهداشت و سلامت برعهده دارند؟ دست یابید. چهار جز اصلی و کلیدی در صنعت پزشکی و درمان وجود دارد. از جمله این چهار جز اصلی می‎‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

  • بیماران: خدمات درمانی را از ارائه‌دهندگان این خدمات دریافت می‌‎کنند.
  • ارائه‌دهندگان خدمات‌درمانی: مراکز و موسساتی که از بیماران مراقبت کرده و در ازای خدمات ارائه‌دهنده مبالغی دریافت می‎‌کنند، جز این دسته قرار می‌‎گیرند. البته، ارائه‌دهندگان محصولات مورد نیاز خود را از فروشندگان محصولات بهداشتی و مراقبتی خریداری می‌‎کنند.

  • پرداخت‌کنندگان خدمات‌درمانی: موسسات و مراکزی که در ازای خدمات‌درمانی و مراقبت‎‌های بهداشتی ماهانه یا سالانه مبلغی به خدمت‌دهندگان پرداخت می‎‌کنند. از جمله این مراکز می‌‎توان به شرکت‎‌های بیمه، کارفرمایان خصوصی، شرکت‎‌ها و مراکز درمانی دولتی و خصوصی اشاره کرد.

  • فروشندگان خدمات درمانی و بهداشتی: شرکت‎‌ها و یا اشخاصی که به فروش تجهیزات پزشکی و محصولات دارویی می‎‌پردازند، در این دسته قرار دارند.

مطمئنا گروه‎‌ها و دسته‌‎های مهم دیگری هم وجود دارند که بر حوزه بهداشت و سلامت تاثیرگذار هستند. از جمله این افراد می‎‌توان به (PBM) pharmacy benefits managers  یا مدیران منافع اشاره کرد. اما در کل، این چهار گروه جز گروه‌‎های اصلی و کلیدی صنعت بهداشت و درمان هستند. در واقع، باید گفت تعامل بین بیماران، ارائه‌دهندگان و پرداخت‌کنندگان، که گاها با عنوان “3 PS (patients, providers and payers)” شناخته می‎‌شود، جز مهم‌ترین عوامل و فاکتورها در صنعت بهداشت و درمان هستند. در ادامه به طور تخصصی و ویژه به”3 PSها” می‌‎پردازیم.

پرداخت کنندگان یا Payers

به طور معمول، اکثر مراقبت‌‎های بهداشتی و درمانی توسط دولت و یا بخش خصوصی پرداخت می‌‎شود. به عنوان مثال، در کشور ایالت متحده آمریکا، دو نهاد دولت و مراکز خصوصی در کنار هم اقدام به پرداخت هزینه خدمات بهداشتی و درمانی می‎‌کنند. بد نیست بدانید، در حال حاضر، حدود 60٪ از مردم آمریکایی، مراقبت‎‌های بهداشتی و درمانی خود را از کارفرمایانشان دریافت می‌‎کنند. طبق برنامه‎‌های پرداخت در این کشور، اغلب کارفرما مسئول پرداخت هزینه‎‌های بیمه و درمان کارکنان خود هستند.

اما آن‌ها وظیفه مذاکره و بررسی مراکز درمانی و بهداشتی مختلف را هم برعهده دارند. از طرف دیگر دولت ایالت متحده آمریکا حدود 33٪ از مردم آمریکایی را براساس دو برنامه اصلی “Medicare” و “Medicaid” تحت پوشش بهداشت و درمان خود هم قرار می‌‎دهد. “Medicare”، یک برنامه فدرال است که افراد بالای ۶۵ سال، با معلولیت‎‌های شدید، بی بضاعت و کم درآمد را تحت پوشش بهداشت و درمان خود قرار می‎‌دهد. “Medicaid” یک برنامه مشترک ارائه شده توسط فدرال و ایالت‎‌ها است. “Medicaid”، افراد مختلف را با درآمدها و منابع مختلف، تحت پوشش خدمات درمانی و بهداشتی خود قرار می‎‌دهد.

این در حالی است که معمولا اغلب پرداخت‎‌های مربوط به صنعت بهداشت و درمان توسط شرکت‎‌های بیمه انجام می‎‌شود. شرکت‎‌های بیمه هر ساله هزاران و حتی میلیون‎‌ها زندگی را تحت پوشش قرار می‌دهند. به این ترتیب، این شرکت‎‌ها با انجام مذاکرات متنوعی با ارائه‌دهندگان خدمات مراقبتی و درمانی بهداشتی سعی در کاهش هزینه‎‌های خود پس از آن شرکت‎‌های بیمه، هزینه خدمات درمانی و بهداشتی ارائه شده را به ارائه‌دهندگان خود پرداخت می‎‌کنند، دارند.

چهار شرکت بیمه بزرگ شامل UnitedHealth ،Kaiser ،Wellpoint و Aetna هستند. البته توجه داشته باشید، ما در این بخش انحصارا به بررسی کشور ایالت متحده آمریکا پرداختیم. در حقیقت، باید گفت هزینه درمان در کشورهای مختلف متناسب با برنامه‌‎ها و بودجه‎‌های دولتی هر کشور چیده می‎‌شود و مردم می‌‎توانند متناسب با نیاز و شرایط خود از آن‌ها استفاده کنند.

ارائه‌دهندگان یا Providers

ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی شامل دسته‌‎های کوچک و بزرگی هستند. به عنوان مثال، پزشکان بخش مراقبت‎‌های اولیه و ویژه در دسته گروه کوچک قرار دارند. این در حالی است که بیشتر مراقبت‎‌های بهداشت و سلامت در بیمارستان‎‌ها و سیستم‎‌های بهداشتی بزرگ رخ می‌‎دهد. بیمارستان‎‌ها انواع مختلفی همچون موسسات درمانی و پزشکی خصوصی و یا دولتی هستند.

همچنین، می‌‎توان شبکه‌‎های ارائه‌دهنده خدمات نظیر سازمان‎‌های نگهداری بهداشت (HMO) و سازمان‎‌های ارائه دهنده ترجیحی (PPO) را هم در دسته ارائه دهندگان قرار داد. Health Maintenance Organizations یا HMO ها هیچ‌گونه خدمات بهداشتی و درمانی را برای اعضای خارج از شبکه خود ارائه نمی‌دهد. البته، در موارد استثنایی همچون بحران و یا ارائه مدرک خاصی فرد بیمار می‌‎تواند از خدمات ارائه شده در این مرکز هم استفاده کند.

سازمان ارائه دهنده ترجیحی (Preferred Provider Organization) یا “PPO ها” امکان انتخاب بیشتری را به فرد مصرف کننده می‎‌دهند. هر دولت و کشوری متناسب با شرایط و وضعیت خود اقدام به ارائه خدمات متنوع می‌‎کند. البته نباید فراموش کرد که بخش خصوصی هم می‌‎تواند ایده‎‌های جدیدی در این راستا ارائه دهد و به بهبود وضعیت بهداشت و درمان کشور کمک کند.

بیماران یا Patients

این بخش در مقایسه با دو بخش فوق پیچیدگی کمتری دارد. بنابراین، به صورت ساده و با شرح مختصری می‌‎توان به شرح این گروه پرداخت. معمولا، بیماران توسط کارفرمایان خود بیمه می‎‌شوند. اما گاها آن‌ها اقدام به پرداخت هزینه‌‎های درمان و بهداشت خود به صورت شخصی می‎‌کنند. همچنین، بد نیست بدانید شهروندانی در کشور وجود دارند که از هیچگونه بیمه بهداشت و درمانی برخوردار نیستند. دولت متناسب با شرایط و اهداف خود، می‎‌تواند به بهبود کیفیت زندگی شهروندان خود کمک کند.

جمع‌بندی

در آخر باید گفت که در حال حاضر بیشتر هزینه‌‎های بهداشت و درمان در حوزه مراقبت از بیمارستان، پزشکان، ارائه خدمات بالینی و بخش‌‎های دارویی متمرکز شده است. معمولا، دولت بودجه خود را به تامین هزینه بخش‌‎های فوق بیش از دیگر بخش‌‎ها اختصاص می‌‎دهد. گرچه، روابط چهار بخش بیماران، ارائه‌‌دهندگان، پرداخت‌کنندگان و فروشندگان بسیار ساده به نظر می‎‌رسد، اما مدیریت اصولی روابط این چهار بخش پیچیده‌‎تر از قبل است.

در حقیقت، درک پیچیدگی روابط و ردیابی جریان هزینه‌‎های پرداخت شده به بخش‌‎های مختلف و ارائه راه‌حل‎‌هایی به منظور رفع مشکلات فعلی و غیره بسیار پیچیده‎‌تر و دشوارتر از آنچه به نظر می‎‌رسد، است. به همین علت، باید گفت دو بخش خصوصی و دولت باید هم راستا و در کنار یکدیگر سعی در بهبود وضعیت بهداشت و درمان داشته باشند. البته، قبل از هر برنامه‌ریزی باید به آنالیز دقیق شرایط و اوضاع پرداخته و سپس متناسب با شرایط راه‌حل‎‌هایی برای بهبود و یا رفع مشکلات ارائه کرد.

منبع

 

 

مقالات مرتبط

پاسخ‌ها

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *